W pobliżu Lizbony, w odległości zaledwie 40 kilometrów, leży Mafra. Choć samo miasto jest niepozorne, można odnaleźć prawdziwą perłę architektury portugalskiej. Mimo że w Mafrze nigdy na stałe nie zamieszkała rodzina królewska, to wspaniała bibliotekę i bazylikę robi niesamowite wrażenie.
Dzisiejsza Portugalia czerpie garściami z dziedzictwa minionych wieków. Jest bezpośrednią spadkobierczynią dorobku królestwa, które w czasach odrodzenia stało na czele potężnej floty gwarantującej panowanie w licznych koloniach na wszystkich kontynentach znanego świata.
Ajuda jest jednym z najstarszych ogrodów botanicznych w Portugalii. Mimo swojego uroku, ze względu na lokalizację, często jest omijany przez turystów. Moim zdaniem będąc dłużej w Lizbonie i planując odwiedziny dzielnicy Belém, koniecznie trzeba dodać go do swojej listy „do zobaczenia”.
Park Edwarda VII jest wspaniałym parkiem miejskim rozciągającym się na powierzchni 26 hektarów w samym centrum Lizbony. Za jego granice uchodzą brzegi placu Markiza de Pombal oraz jezdnie arterii Avenida da Liberdade. W środku parku chowa się Estufa Fria, blisko ośmiohektarowy ogród szklarniowy.
Sintra to jedno z najpiękniejszych miejsc w Portugalii. Miasto położone na niewielkim paśmie górskim Serra de Sintra w XVIII wieku stało się domem dla portugalskich możnowładców, którzy rozpoczęli budowę nowych, wyjątkowych rezydencji. Sintra to jednak nie tylko pałace i zamki. Ze względu na swój mikroklimat i znacznie chłodniejsze lato niż w Lizbonie, stała się także domem dla bogatych kupców, którzy zaczęli stawiać swoje kamienice w centrum miasta.
Pokryty falującą mozaiką plac położony jest na północnych obrzeżach dzielnicy Baixa, czyli w tak zwanym Dolnym Mieście. Praça Dom Pedro IV popularnie nazywany placem Rossio, co oznacza dosłownie “duży plac publiczny”. Na Rossio warto wybrać się zarówno dla jego walorów estetycznych jak i smakowych.
Lizbonę można podziwiać na ogromną liczbę sposobów. Urok architektury stolicy Portugalii turyści poznają przechadzając się po wąskich, klimatycznych ulicach, jeżdżąc najbardziej znanym żółtym tramwajem czy jedną z tysięcy hulajnóg. Ważnym środkiem ułatwiającym przemieszczanie mieszkańców między niżej położonymi arteriami, a placami powyżej były od wieków windy.
Lizbońska katedra Najświętszej Maryi Panny, po portugalsku nazywana Sé de Lisboa, jest najstarszą świątynią na terenie stolicy Portugalii. Została wybudowana w koncepcji stylu romańskiego, jednak trzęsienie ziemi, a także inne klęski żywiołowe sprawiły, że była wielokrotnie restaurowana i współcześnie uchodzi za nagromadzenie licznych wizji artystycznych późniejszych epok.
Główny bulwar Lizbony, Avenida da Liberdade, zaczyna się od owalnego placu zwanego Praça dos Restauradores. Plac poświęcony jest przywróceniu niepodległości Portugalii w 1640 roku, po ponad półwieczu hiszpańskiej dominacji. Obelisk na środku placu stanowi monument pamięci z nazwami oraz datami bitew toczonych podczas wojny o przywrócenie niepodległości. Prostokątny rynek otaczają budynki z XIX i XX stulecia.
Kościół św. Rocha w Lizbonie jest nierozerwalnie związany z dziejami zakonu jezuickiego na iberyjskich ziemiach. Barokowy budynek po dziś dzień zachwyca zebranymi bogactwami oraz faktem przetrwania niszczycielskiego trzęsienia ziemi z 1755 roku.
Casa dos Bicos, czyli w tłumaczeniu “dom kolców” jest jedną z najbardziej urokliwych kamienic w obrębie centrum Lizbony. Swoją wyjątkowość zawdzięcza cudownemu ocaleniu podczas trzęsienia ziemi w 1755 roku. Ten fakt pozwolił na zachowanie się budynku w niezmienionej formie od czasu powstania przed kilkoma wiekami.
Most 25 kwietnia jest jednym z najbardziej charakterystycznych symboli Lizbony. Ta dwupoziomowa konstrukcja licząca sobie dokładnie 2278 metrów długości łączy Lizbonę ze zlokalizowaną po drugiej stronie Tagu Almadą. Most, który doskonale widać z centralnej części stolicy Portugalii do złudzenia przypomina słynny Golden Gate z San Francisco.